Pasjonatów szachów nigdy w Polsce nie brakowało. Jednym z nich był Adam Żuk-Skarszewski, wydawca miesięcznika poświęconego szachom "Szachista Polski".
W numerze 8 z lutego 1913 roku ukazała się recenzja wydanej rok wcześniej książki "Die moderne Schachpartie" autorstwa Siegberta Tarrascha. Recenzja zasługuje na przytoczenie w całości:
" „Die moderne Schachpartie". Pod tym tytułem wydał świeżo nowe swe dzieło Dr Siegbert Tarrasch. Jest to zbiór dwustukilkudziesięciu partyi, granych w ciągu ostatnich 10 lat na międzynarodowych turniejach mistrzów, starannie wybranych przez autora, by służyły za przykład różnych odmian najważniejszych otwarć gry, przezeń objaśnianych tak, jak to on jeden urnie. Ma ta książka służyć, podług przeznaczenia autora głównie kształcącej się młodzieży ale i najwytrawniejszy gracz znajdzie tam pewnie wiele rzeczy, które mu oczy na to lub owo otworzą. Dr Tarrasch ma dziwny dar, pisania o szachach w tak barwny sposób, że da. się jego dzieła czytać nawet bez szachownicy jak powieść, i dobrze się bawiąc. Jest to ogromny przymiot, bo pozwała na studyowanie rzeczy tak samych w sobie suchych, jak waryantów szachowych z prawdziwą przyjemnością. Jako obecnie najwięcej używane omawia autor przedewszvstkiem i najobszerniej partyę hiszpańską, oraz. partyę »pieszkiem damy«. Indywidualność swą urnie Dr Tarrasch zawsze czytelnikowi narzucić. Toteż pewny upór jego w podtrzymywaniu własnej opinii wbrew zdaniu całego ogółu i tu daje się spostrzegać w wyborze takich partyi, które zdanie jego zdają się potwierdzać. "
A przy okazji, mimo upływu lat książkę warto przeczytać!
Komentarze
Prześlij komentarz