Czy szachiści mają obsesję na punkcie debiutów? (część 1)

Pamiętam, że kiedy po raz pierwszy przyszedłem (J.S.) do klubu szachowego, to grający tam zawodnicy zaskoczyli mnie określeniami typu: "obrona sycylijska" czy "gambit królewski".

Ja dotąd nawalałem się z kolegą mieszkającym w tej samej klatce schodowej w bloku otwarciami typu 1.e4 e5. 2.d4 d5 i dalej improwizowaliśmy. Nawet nie wiedziałem, że te nasze "wymyślone" posunięcia są skodyfikowane w jakieś tajemnicze otwarcia. Że jest teoria szachowa itd.

Przy okazji chcę zauważyć, że wspólnie z kolegą Romkiem intuicyjnie doszliśmy do wniosków, że od początku trzeba walczyć o centrum. 😁

Jeszcze nie tak dawno na polskich stronach szachowych trwała dyskusja na temat nauki debiutów.

Jedni za legendarnym mistrzem świata w szachach Jose Raul Capablancą twierdzili, że należy uczyć się szachów od końcówek.

"Aby poprawić swoją grę, musisz przede wszystkim przestudiować grę końcową, ponieważ końcówki mogą być ćwiczone i poznawane samodzielnie, a gra środkowa i debiuty muszą być rozpatrywane w odniesieniu do gry końcowej."

Jose Raul Capablanca

Kiedyś wpadła mi nawet w ręce książka w języku rosyjskim (zapomniałem kto była autorem), gdzie debiuty i gra środkowa były rozpatrywane jako przejście do korzystnych dla siebie końcówek. Pożyteczna lektura.

Jest też spora grupa dyskutantów, która uważa, że nauka debiutów (nawet na wstępnym stopniu wtajemniczenia) powinna być podstawą szkolenia.

A jakie są dane pochodzące ze sklepów szachowych?

Wychodzi na to, że najlepiej sprzedające się książki, ebooki i inne wydawnictwa z dziedziny szachów to produkty dotyczące debiutów. Nie wiem, może istnieje przekonanie, że po przestudiowaniu otwarć siła gry wzrośnie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki?

A może sprawiły to kampanie reklamowe prowadzone przez różne wydawnictwa, które chcą w ten sposób zwiększyć sprzedaż?

c.d.n.