Debiuty dla atakującego zawodnika: Gambit Peruwiański
Wiele lat temu wpadła mi w ręce mała zielona książeczka "Repertuar debiutowy dla atakującego zawodnika".
Książeczka w języku rosyjskim, była bardzo ciekawie napisana i zawierała wiele "ortodoksyjnych" debiutów.
Jako zawodnik lubiący grać agresywne debiuty poszukiwałem czegoś do zaostrzenia gry w gambicie hetmański. Przypadł mi do gustu gambit, określany w książeczce "Gambit Peruwiański".
1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 c5 5.cxd5 Hb6
O ile pamiętam do opisu tego gambitu, była dołączona tylko jedna przykładowa partia.
Ponieważ w tym czasie komputery zajmowały pół pokoju, a pomocami szachowymi były głównie radzieckie czasopisma, samodzielnie poświęciłem kilka (naście ?) dni na analizę pozycji.
Okazja jego wypróbowania, nadarzyła się wkrótce, w mistrzostwach miasta w partii, którą rozegrałem z Ryśkiem Lewandowskim, który był posiadaczem II kategorii (w tym czasie była to siła !).
Niestety nie zachował się zapis partii, a pamięć też nie ta, ale partia trwała bardzo krótko. Kolega był tak zaskoczony, że przegrał gładko w 15-20 posunięciach.
Teraz, kiedy mam dostęp do baz danych, udało mi się odszukać pierwszą partię rozegraną w ten sposób. Okazała się, że po raz pierwszy z problemem gambitu peruwiańskiego musiał się zmierzyć w 1948 roku nasz rodak - Xawery Tartakower:
Już dwa lata później gambit postanowił wypróbować kolejny nasz rodak: Andrzej Pytlakowski, niestety z mizernym skutkiem:
Bardzo reprezentatywna dla gambitu (wygrana czarnymi) partia została rozegrana w 1964 rok na olimpiadzie szachowej w Tel Avivie:
Jak się okazało, po oręż w postaci Gambitu Peruwiańskiego próbowała sięgnąć i tak znakomita zawodniczka jak Zsuza Polgar:
Reasumując.
Nie polecam grania Gambitu Peruwiańskiego np. korespondencyjnie. W świetle obecnych analiz i powszechnego grania partii przy pomocy programów analizujących, gambit nie jest do końca poprawny.
Jednak w grze bezpośredniej, zwłaszcza w partiach szybkich lub błyskawicznych może stanowić dobrą broń w walce z zawodnikiem lubiącym spokojną, manewrową grę.
Książeczka w języku rosyjskim, była bardzo ciekawie napisana i zawierała wiele "ortodoksyjnych" debiutów.
Jako zawodnik lubiący grać agresywne debiuty poszukiwałem czegoś do zaostrzenia gry w gambicie hetmański. Przypadł mi do gustu gambit, określany w książeczce "Gambit Peruwiański".
1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 c5 5.cxd5 Hb6
O ile pamiętam do opisu tego gambitu, była dołączona tylko jedna przykładowa partia.
Ponieważ w tym czasie komputery zajmowały pół pokoju, a pomocami szachowymi były głównie radzieckie czasopisma, samodzielnie poświęciłem kilka (naście ?) dni na analizę pozycji.
Okazja jego wypróbowania, nadarzyła się wkrótce, w mistrzostwach miasta w partii, którą rozegrałem z Ryśkiem Lewandowskim, który był posiadaczem II kategorii (w tym czasie była to siła !).
Niestety nie zachował się zapis partii, a pamięć też nie ta, ale partia trwała bardzo krótko. Kolega był tak zaskoczony, że przegrał gładko w 15-20 posunięciach.
Teraz, kiedy mam dostęp do baz danych, udało mi się odszukać pierwszą partię rozegraną w ten sposób. Okazała się, że po raz pierwszy z problemem gambitu peruwiańskiego musiał się zmierzyć w 1948 roku nasz rodak - Xawery Tartakower:
Już dwa lata później gambit postanowił wypróbować kolejny nasz rodak: Andrzej Pytlakowski, niestety z mizernym skutkiem:
Bardzo reprezentatywna dla gambitu (wygrana czarnymi) partia została rozegrana w 1964 rok na olimpiadzie szachowej w Tel Avivie:
Jak się okazało, po oręż w postaci Gambitu Peruwiańskiego próbowała sięgnąć i tak znakomita zawodniczka jak Zsuza Polgar:
Reasumując.
Nie polecam grania Gambitu Peruwiańskiego np. korespondencyjnie. W świetle obecnych analiz i powszechnego grania partii przy pomocy programów analizujących, gambit nie jest do końca poprawny.
Jednak w grze bezpośredniej, zwłaszcza w partiach szybkich lub błyskawicznych może stanowić dobrą broń w walce z zawodnikiem lubiącym spokojną, manewrową grę.
Komentarze
Prześlij komentarz