Pamiętam, kiedy wiele lat temu wpadła mi w ręce mała zielona książeczka "Repertuar debiutowy dla atakującego zawodnika".
Książeczka była w języku rosyjskim, bardzo ciekawie napisana i zawierała wiele "ortodoksyjnych" debiutów.
Jako zawodnik lubiący grać agresywne debiuty poszukiwałem czegoś do zaostrzenia gry w gambicie hetmański. Przypadł mi do gustu gambit, określany w książeczce "Gambit Peruwiański".
1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 c5 5.cxd5 Hb6
O ile pamiętam do opisu tego gambitu, była dołączona tylko jedna przykładowa partia.
Ponieważ w tym czasie komputery zajmowały pół pokoju, a pomocami szachowymi były głównie radzieckie czasopisma, samodzielnie poświęciłem kilka (naście ?) dni na analizę pozycji.
Okazja jego wypróbowania, nadarzyła się wkrótce, w mistrzostwach miasta w partii, którą rozegrałem z Ryśkiem Lewandowskim, który był posiadaczem II kategorii (w tym czasie była to siła!).
Niestety nie zachował się zapis partii, pamięć też nie ta, ale partia trwała bardzo krótko. Kolega był tak zaskoczony, że przegrał gładko w 15-20 posunięciach.
Teraz, kiedy mam dostęp do baz danych, udało mi się odszukać pierwszą partię rozegraną w ten sposób. Okazała się, że po raz pierwszy z problemem gambitu peruwiańskiego musiał się zmierzyć w 1948 roku nasz rodak - Ksawery Tartakower:
Już dwa lata później gambit postanowił wypróbować kolejny nasz rodak: Andrzej Pytlakowski, niestety z mizernym skutkiem:
Bardzo reprezentatywna dla gambitu (wygrana czarnymi) partia została rozegrana w 1964 rok na olimpiadzie szachowej w Tel Avivie:
Jak się okazało, po oręż w postaci Gambitu Peruwiańskiego próbowała sięgnąć i tak znakomita zawodniczka jak Zsuza Polgar:
Reasumując.
Nie polecam grania Gambitu Peruwiańskiego np. korespondencyjnie. W świetle obecnych analiz i grania partii przy pomocy programów analizujących, gambit nie jest do końca poprawny.
Jednak w grze bezpośredniej, zwłaszcza w partiach szybkich lub błyskawicznych może stanowić dobrą broń w walce z zawodnikiem lubiącym spokojną, manewrową grę.
Książeczka była w języku rosyjskim, bardzo ciekawie napisana i zawierała wiele "ortodoksyjnych" debiutów.
Jako zawodnik lubiący grać agresywne debiuty poszukiwałem czegoś do zaostrzenia gry w gambicie hetmański. Przypadł mi do gustu gambit, określany w książeczce "Gambit Peruwiański".
1.d4 d5 2.c4 e6 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 c5 5.cxd5 Hb6
O ile pamiętam do opisu tego gambitu, była dołączona tylko jedna przykładowa partia.
Ponieważ w tym czasie komputery zajmowały pół pokoju, a pomocami szachowymi były głównie radzieckie czasopisma, samodzielnie poświęciłem kilka (naście ?) dni na analizę pozycji.
Okazja jego wypróbowania, nadarzyła się wkrótce, w mistrzostwach miasta w partii, którą rozegrałem z Ryśkiem Lewandowskim, który był posiadaczem II kategorii (w tym czasie była to siła!).
Niestety nie zachował się zapis partii, pamięć też nie ta, ale partia trwała bardzo krótko. Kolega był tak zaskoczony, że przegrał gładko w 15-20 posunięciach.
Teraz, kiedy mam dostęp do baz danych, udało mi się odszukać pierwszą partię rozegraną w ten sposób. Okazała się, że po raz pierwszy z problemem gambitu peruwiańskiego musiał się zmierzyć w 1948 roku nasz rodak - Ksawery Tartakower:
Już dwa lata później gambit postanowił wypróbować kolejny nasz rodak: Andrzej Pytlakowski, niestety z mizernym skutkiem:
Bardzo reprezentatywna dla gambitu (wygrana czarnymi) partia została rozegrana w 1964 rok na olimpiadzie szachowej w Tel Avivie:
Jak się okazało, po oręż w postaci Gambitu Peruwiańskiego próbowała sięgnąć i tak znakomita zawodniczka jak Zsuza Polgar:
Reasumując.
Nie polecam grania Gambitu Peruwiańskiego np. korespondencyjnie. W świetle obecnych analiz i grania partii przy pomocy programów analizujących, gambit nie jest do końca poprawny.
Jednak w grze bezpośredniej, zwłaszcza w partiach szybkich lub błyskawicznych może stanowić dobrą broń w walce z zawodnikiem lubiącym spokojną, manewrową grę.
Komentarze
Prześlij komentarz